فردو سیخانی، اسمتی یاز ده هم پایانی داستان زال و رگووی، زبتی مجدد.

درشودن، الا برمه، منو چهر هم، خبر درشود و دیدیم، منو چهر دارک اقضامانا گهانی دستوردت بسام که لشکر با که شه هم لیکنه بمترئی قابول.

حالب ادامی دستان.

بمه رابت دستان رسید انسخون کشاه سبحبت فکند ان بون.

خروشان زقابال همی راف دزال فروه اشتل لفجو براورد یاول.

کلمه لفج یه نهامون لف.

ان استلا هل لفروه اشتن هم یعنی خلي ناله هتمدن مدله ام روز اشتر زبان آمیانه مشه کسکه لبولوشاش آووزونه استلا همیگیم.

پس الا نزال خبر دار شوده مه رابه ممتور که تسمیم شخ و دستورکه بسامدده چی بوده.

همیگا اگر اجد هاو ید دوجم بیاوید بگیتی بسوگزد بدیام چا که اول ستان دا بخاہت پسود نخستین سرمن بباوید دروود.

انجام کلمه دروود بمه نسالام اونانس افهل فلحم دروک اردنه نخستین سرمن بباوید درود یا اول سرمن رباید بزنه.

پیبارتی باید از رون اعش مان راتشه اگیم خد بیت رغق که اول.

بیتیشه پیدر شود پر از خون جگر پر اندیشه دل پرزگفتاور سر.

شون آگا هیار مد بسامد دلیر که آمد زره با چی نرشیر همه لشکر از جای برخاستان درافشه فریدن بایر آستانت.

پزیر شدن راک شای پیر شدن سپاوست سپاحبت پزیر شدنت.

همه پوشت پیلان براینگید درافش بیار آستی سر خزار دو بنابش.

چود از تن پیدیدام داز دور سام براینگید پاولا وزر رن ستام چروی پیدید داز تن سام پیادش شداز از سپاو بگزارت گام.

بزور گان پیادش شدن داز دروی چی سالار خاو چی دیهیم جوی.

زمن را ببوسید زالد دلیر ساحن گف باو پیدر نیز دیر.

نشیز تاز برت حاز یاسپی سمند چود زر رن دراخشند که بولند.

بزور گان همه پیشاوی آمداد بیتی ماربا گفتگوی آمداد.

که آزر ده گشت از برتو پیدر ره پوز شاورم مکشیی چسر.

چون دیاد پاسخ که زن باک نیست مرانیز برجای خون خاک نیست.

...