فردو سیخانی اسمت ده هم ادامی دستانزال و ردوه زبت مجدد

از مطقابل اونجای تمامشت که زال و ردوه بل خارتونستان بروی ابل این بار حندگر رو ببینند و یک شبه هم بهم

خلواتی داشتن دیدیم کدر انتها اندو بهم قول دادن که برسل پیمارشون بروی و سلت بهم دیگه و فضار بمونن

و لونکه و لدین هر تو ترف بغزیه مخالف اشنه هلا ادامی دستان

چا خورشید تابن براو مدزکو برافتند گوردان همه هم گورو

بیدید این مرپا حلوان را بگا و زنجایگه برگر افتند را

سپا حبت فرستاات خان اندرا که خانت بزورگان اداون اندرا

چا دستور فرزانه بام و بداون سرف راوز گوردان و فررو خرر ردان بشادی بر پا حلوان آمدد

خرد مندو روش ان روان آمدد

زوان ٹیز بگشاد دستان سام لبی پرز خنده دلیشاد کام

نخست آفرین بر جاندار که باخت چونان خفت بیدار که

چونه گفت که زدار و رد داد پاک دل مابرز ترس عومید باک

و بخشاو یه شومید ترسز گناه بفرمان هجر فکردنگا

ستودن مرور آو چونان چونت هوان شب روز بودن بیشاش نوان

خدا وندگر دند خوشید ماء روان رابنی کینم آیند را

و دو یه از دگی هاون خررم پاوی همو داو داو داو داو ور بہار دو سرائو

بحار آردو تیر ماء خزان برارد پرز میوی دار رزان

جوان دار داشگا هوا رنگ بوی کهش پیر بیینی دو جمکر دروی

زفرمان راویش کسی نقزرد پیمور بیوزم نسبرد

بدا انگه که لو ها فرید اقلام بزد بر همه بودنی هاور رکم

جان رف فزاویش زد جفتا فرید که از یک فزونی نایومت پديد

یکنی ایس جز داواری کردگا که اوران هم بازو نی جفتو یا

...