فردو سیخانی قسمتی چهلو دووم پايان داستانه فرود سیعباش

تستانه رسمتقاب رومجاب پايان رسید کتوز بخاطر سوتفاهمی که خودش مصبب بشبود فرود رو نشناخت بحرف بحرام که فرود روشناخت بود گوش نداد

و سبارانی دازش کر خودش رو فرستاد که رو دستگر کنانی با کشند

و سر این مجر افداد آماد خودش بنام ریه نیز و بات پسر خودش منام زرس برمی فرسته

و از مترف هم فرود که جاوان و بیتجو به هست کش مي کنه به هرفه که دستیاری بنامه نخار

که هم میگه برای زهر چش بیرفتن از ایرانیا که بیدونان ما شوخی باشون نداریم

این هار خدف خرار بیده و فرود هردی این هار بطیر از بولای که میزنه و می کشه

هلا ادامی دستگ

دلتوز پر خون دید پر آب بپشید جوشن همند ارشتاب

زگردان رجنگی بنالیت ساخت بلرزید برسان برگ دراخت

نشست از برز زین چکوهی بزورگی کبن هند برپوشت پیلی ستورگ

این هند راب بید چید سویف فرود دلاش پرز کنبود سر پرز دود

نخار سر آيند گفتن زمان که همد برکو که دمان سپاہ دار تو سست که مد بجنگ

نتابی تو با کار دیدن نهند

برو تادرد دز ببندیم ساخت ببینیم تا چیست فرمان باخت

چو فرزند دا ماد اورا برز متابح کردی اکنن میندیش باز

فرود جوان تیز شد با نخار که چون رازم پیشا مدو کارزار چه تو سو چه پیلو چه شی رجیان

چه جنگی نهنگو چه باب رب آيان بجنگیند رون مرد را دلد هند

نبر آتش تیز بر گلنهند

چونگو فتکاراز مدن نخار که شاان سوخن راند راند خار

تو هم یک سباریو که رزا هنی همی که خارا زبون برکنی

از ایران یا نام برسی هزار بجنگی تو آيند برکو خصار

...