فردو سیخانی، از مدد چهلو یکم شروه داستانه فرد سیعواش.

تستان غسمت غير انجاب بپايا نرسید، که خصرو با پادشاهی رسیدی بود، سندید از لشکر، ایک فهرست طولانی تایی کردود از اصامیل اشکر یا و بهشون ایک پادش حایم دادی بود، و اده های از امه ها گرفتا بود برایش اکستا دنی لشکر طولان، و آل هم ااماده از نن برای شروعی که لشکر کشی.

و بات هم روستان بیشون گفت که خوجا لشکر کشی شروع کنند، اون هم جای بود نزدی که منتغی زابالستان که قبلن در تسر رفید نیروحی ایرانی بود از زمانی که منو چهر اوم منتغر از طوران گیل افتبود، اما در دوران که کبوز اوم منتغی خل ارام رفتوود بسمتی طورانی ها.

هلا در ادامی اون لشکر که شی ما وارد ایک داستان کاملن جدید نخن بشیم.

این داستان اجدید روحن فردو سی با ایک مقدم شروع می کنه.

این مقدم ایک که تاه که از مقدم های بسیار اجیب و جالبه که تا بشوان ها ماز.

چون ایک مقدم ای رامز گونه هست.

یعنی در ایش در هیغت در در باری اییک شخصیت ایویک تسمیم های که شخصت که رفتا هرف مزنه.

امخید ایک مروم رس اون شخصیت که و چه تسمیم های هست.

جیلو ترکه بیر این تو داستان تا زمالون مشه ایفر دو سی در در در باری که هرف مزن در این مقدم ای کتا.

هایم مقدم اربخونیم.

یعنی جون شود سرف راوز گورد سپا هره بدوش مرن بایت سپورد.

سرش کندر اورد بمجگن زرشک.

سرش که کدر من ندر اوند پزشک.

که سی که نجاود بزورگن بوات.

زبیشی بماند. ستورگن بوات.

چبی کام دل بند بایت بودن.

بکام که سی داستان هاوز دن.

سپا هبت شخاند و ردوستار.

نباشت خرد با دلاش سازگار.

که رش زارزو باز دار ات سپر.

هم an آفرین اشنخاند بمیر.

...