فردو سیخانی اسمتی حفتاد نهوم داستان گفتار که خسرو با په لیوانان

اسمتی قاب داستان با اونجار سید که خسرو ان تسمیم بوزورگی که گرفتبود برای پایان دان بزندگی خودش رو برای ایرانیان گفت و مجرعی ان فرشتی که آمده و نویده پزیرش درخاص درد بهش ان رو هم بزال و دیران گفت

حالا و او کونه شزال و در با اوریان بین حفرو مش نمی

غمی شود دلی راونیان رو زشا همه خیر گشتن دو گوم کردرا چو بشنید زاول این سوخن بردمید ایک باود سردز جگر برکشید

به دیرانیان گفت

کن رای نیست خرد رب مخزند رش جای نیست

کتا من ببستم که مر برمیان پرستند ام پیشت اختی کهیان زشا هم ندیدم کسی کن بگفت

چون گفت مران ابایت نهفت

نبایت بودنیست هم داستان که هی چراونت چونید داستان

مگر دیف باو هم آواز گاشت که از راهای یزدن سرش باز گاشت

فری دونه هو شنگه یزدن پرست نبردند

هر گز بدن شاخ دست بگو یا بدومن هم راستی گراوید بجان ندرون کستی

پس با کنش زال این بود که همون حدسی که قبلن گودرز دیگران زدن

اینکه بنهزر میرسک گم راخ شدکه خوصرو و راه دیف واری ردر پیش میگره

و بد زالگف من حدت اگر بگیمته بختر داستان اجون خودم باشه

این نسی هترو از که خوصرو پنان نمی کنه وورم خم براه دروز هدعیت کنه

وغیی رانی ها هم از این هرفش بینشک استخبال می کنند

چونی نی آفت پاسخ ازیرانیان که زن سن سخن که سنگفت از کهن

هم با توی منچگوی بشا مبادا که اگوم کنند رسم راه

شنی دن سخن زال برپا خاصت چونیگفت

که خوصرو و داد راست زی پیر جهندی دبشنو سخون چکش آورد راهی پاسخ مکون

که گفتار تلخست براستی ببندد بتلخی در کاستی

...