فردو سیخانی بسمت نوزد هم پایانه داستانه جنک مازندران زبته مجدد

درستان بلخره تونز رو دشر برسونه به كیکاوز و از کیکاوز کنابی ناشده

شنیت که برای درمنن آبین آئی او باید برای و دیو سپید رو بکوشه و خون اورو بیارتا روی چشپای اینها بریزن

حالا روستم هرکیت می کن بسمت دیو سپید

وزان جاگه تنگ بستک همر بیانمت پرز کینه و جنگ سر

چرخ شندر آمت بدن هافت که بدن نردی وانه گشتگورو بنهز دیکی غاور بی بون رسید

و کیر نندرش لشکر دیدید

بدولاد گفت

انجا پورسی دمت همه بره راستی دیدیدمت کنون چون گه کین آمت پراز مرارا بین مایو بکشای راست

بدولاد گفت

چون آفتاب شوهت گرم دیو وندر آید بخاب

بریشان تو پیروز گردی بجنگ

ترا یک زمن کرد باید درنگ

زیوان نبینی نشستی یکی جوزز جاد وان پاس بان اندکی

بدنگه تو پیروز گردی مگر اگر باو شدت یار پیروز گر

پس آلان رسیدی روستم درنگ کاریکه کارارت دخلیش

دیو سفید باشب دیدیدیم که از اولاد پرسید خوب چکار کنم

اولاد هم جاواب شیم بود که دیوه ها

سرزوه می خبن تو سرفن ویسا آفتاب کامل بید بالاب

و اندیفاک خاب هستن تو همل کنبیشون

نکردیش روستم برافتن شتاب

بدن تاب برامد بولند آفتاب

...