فردو سیخانی، از مطن نودششوم داستان رفتن از فندیار و زابلستان.

و روستم و همیتور پسر و براودر روستم همه خانوادر و دیست گیر کنه و بیاره بکاخ.

از فندیار هم ابوال مخالفت خودش رویلام که اتباد گفت که بابوجود انکی می دونه انها همه تحلیه الائه خودش امه از فرمان پادش آ سرپیچی نمی کنه.

حلو ادام ایدستان.

زیپیش پدر باز گشتو بطا.

چهز پاود شاوی چهز خشم باب.

و دیوان خیش اندرامت دوزم لبی پرز باب دلی پرزرام.

کتایون چو بشنید دل پرز خاشم بپیش پسرشود.

پرز آب چاشم.

چونیگف بافر خسپندیار.

که ایدر جهان از یهلان یاد گاور زبه من شنیدام که از گلستان همی رافت خاهی بزاولستان.

و بندی همی روستم زال را خدا وند شمشی رکوپاول را.

زگیتی همی پند مادر نیوش ببد تیز مشتابو تربد مكوش.

سواری کباشت بنی روی پیل بگفتار خارا یادش رو دنیل بدا رد جگر گاه دیوست سپید.

زشمشی را اوگم کند را شید.

همان ماها ها ما و رند را بکوشت نیارست گفتن کسورا دروشت.

بکین سیاباش از افراسیاب زخون کر دگیتی چدر یا یا آب.

کن نفرین برین تخطو انتاج باوت برین کشتن شورت حراج باوت.

مده از پیت آج سراب باوت.

کبت آج شاوهی زمادر نزاوت.

پدر پیر سر گشتبور نا توی بزور بمردی تبانات توی سپه یک سرب ارتدارن چشم میفتن.

کشم میفتن تنندر بلا هاو زخاشم.

...