فردو سیخانی قسمت سدشستوم داستان راوزن یه بحرام چوبینه و سردارا

درن تحایق اسمت قاب دیدیم که شورش بحرام چوبینه و اداره پا دشاهیو قزیش خلیداش جدیمی شود

و دیدیم که بحرام چوبینه تونست پوشدی بانیه سپای خودش رکس پنه اما الان مخائم بینی بحسش بب بزورگانه لاش کر خودش و چشکلست

برینیز بگزاش دیک روز گار نخند کس نام یه شحریا

ازان پس گران معیگان رابخان دبسی راوز حاپیش ایشان براوند چا همدن گشاس پو دا بیر بزورگ یلن سینه انا امدار ستورک چا بحرام گوردستی آفش نجاد چا بنده گشاس پا نخرد مندراد

همی رایز دبا چھونین محتران که بودند شیرانه گنده آوران

خوب از در همین ابتداد دو تنوکتخل سریگ افتشود

نکت افتل انتهای رسمت کر بون دوسته بیت آخر راگر خطر تنبشه درش دیم که بحرام گومارد حیرو

از صباران گزاشت سرتا سرل اشکرش تنامی مخفی از شاہ و رایین داشکر یه نیاد و کسی و فکر خیانت نیفت

النمت ان بیت گف که برینیز بگزاش وزگار نخند ان کس نام یه شحریا

محایک احتمالا که راگ داش شاہ بیاد هم چین اتفاق نیفت نامی بی داشکسی

نرسی تالی یار نامی نبشتش شودی و همون گومارد حن نزاشتن بی داشکسی برسی

یعسن نبشتی ناشت دول در هر هالت کاره بحرام چوبی نه اصرخ دشرو که

بدل آفاصل بادش گرف که هل بوزورگنده او اورت فهرست شکر ببینم

همدان گشاش بود بحرام سی آواش نجاد بود بندان گشاش ب یالان سینه

و همدد بی رو بوزورگنده بی رو بوزورگ هم که سی کدر بس متغادی دیم

با خراد بوزن او امت فرار کنی با دگرفتنش

بس اون هم الجوز مه مین بوزورگان هست

چونیگوفت پس په لوانه سپاق بدان لاشکر تیزه گمکر در آو

که نام در آنگردن فرارز برارو یش شماه هر کسی ران نیالز

زمع مهتر آزار دشت بیگن آا چونیگ سر بی پیچت زائی نرال

چه سا ازیده در مانه کار چیست نباید کبار مابا باید گیریست

...