فردو سیخانی، قسمت بسته هستوم، داستان نبرد سیاباش، با لشکرت حوران.

در قسمت بسته هستوم، سیاباش، سودا و با لشکرت حوران رسید.

اما تواجه شدیم با وجود انکه سیاباش با که که بوس کفت بوس که با لبوشه،

اما سودا و که نه سیاباش رحانوز در دل داره، با ان که نه در سائمی کنه کارشه کنی کنه در زندگی سیاباش در که که بوس.

حالا فرستیم امکن فران همشه برای سیاباش تا از که که که بوس بیروم بیاد.

به مه رندر بود شاوه جان که بشنید، گفتار که را گیان، که افراصیاب آمدو، سده حزار گوزیدز تورکان شمورد سبار.

دلشاو که و سزان تنشت، که زبازم راویش سوی جنشت.

پس خلی نا گیانی و ستین مجرى افراصیاب دواره هبسه هم لبیران بسرش میزنه.

یک لشکر بزورک با ستهزار سوار رو میاره بجنگیران.

یکه انجومان کردزیرانیان زهر که سکبود نیک هاه که یان، و دیشان چوننگا فتیم افراصیاب زباد و از آوتش زخاقه از آب همانا که یزدن نکر داش سرشت،

مجر خط سپهرش ده گرگونه که اشت، که چندن بس سوگند پیمان کونت، بچه ربی زبان را گیروگان کونت،

چک گیر دا و رد مردم جنگ جو ای بطاب از پیماره سوگند روی.

ان از تلاه بچه ربی زبان گیروگان کردن یه نه همون سوگند خوردن و آولدن.

پس که کافوص میگه انگار اصلا سرشتین افراصیاب بسرشت آدمیزاد ادی فرمی کونه.

ان هر سری میشه پیمان میبند آول میده بمه زین کمیتون یه لاش کریجه ام کونه تا ممه پیمان آولاره فراموش می کنه شروع می کنه به هملی.

جو زاز منن باویت شدن کینخا کنم روز روشن برو برسی آا.

مجر کم کنم نام او از جهان و گرنت چتی رس کمان نا گیان سپا خصازده ساز ایران کونت،

بسی زین بربوم ویران کونت.

بدو گف موبت، کچند ان سپا چو خود را افت باویت بدا و اردگا.

چلا خاصده دا باویت بباد، در گنچ چند ان چبایت گوشا.

دو بار ان سر نام و ارگا خیش سپور دیزتیزی ببتخاه خیش،

کنون په لوانی نگه کن گزین سزا و ارجنگ سزا و ار کین.

...