فلدو سی خانی، از مدی بیستانه هم،

دستانه پاسوخی کیقا بونس بیشنها ده سیاباش.

دستانه گستمتقاب لبونجار سییت که سیاباش برایه سهت سنجیه.

هدی آیا آتش بسه افرسیاب از درخست می کونه ستنفر از از آيخان واده شو بومونگ گروگان.

و لشکر ایران بده.

تابه انشک مطمین باشن که کلکی در کارشون نست.

و بلده زنگه لشکر افرسیاب ایم پیشنها درمی پزیره.

ایرانی ها برحبریه سیاباش.

پیشنها در آتش بس رغبون می کونند.

و لن میخان این هارو مخابر کونند.

بی کیقا بوس تأز مرحلی آتش بس بمرحلیه سوله کامل برسند.

هلا ادامی دستان.

سیاباش نشست از برتخت آج بیاوی خت از بر آج تاوج همی راوی زد بای کچه ارگوی.

کسی کو سخن را ده درنگو بوی.

زلشکر همی جوز دگور دی سبار کبه اوبه ساوزت دمش حریار.

پس سیاباش میخان این پیر آم آتش بس رو بی پیدرش که کاوز بیده.

در ایفک می کونی چکه سیلوبون من نام رسان بیفرسه پیش که کاوز دمارکه سیست که هم ادامی موتبری باشه هم چرب زبان باشه.

چونیگو فبه او گب پیلتن.

که زین در که آرد کشاد دهن.

همان است کاوز که سپیش بود.

زی تیزی نقا هت نهرگه سفزود.

مگر من شفم نزد شاوه جهان کنم آش کار آب رو برنهان ببار رم زمین گرتفر من دهی زرفتن نبینم همی جز بهی.

...