در اپیز در قبل شنی دنکه جلیو سربان درمنگر سرشن اصیقه یه روز از روز آه شستوپن سلگی می فهمه که بسارتان مقتدشه ده.

ملنومه پیشف دیگه تبقه هدسه پیزش کش یک سال بیشتر مخلتش نمیده.

یک سال عمر با کی فیت مقمول و حلا ادام ایده استان.

ملنومه پیشف در سرگ اشتی گیگو زروند و با تسمیم گرف پیدوخ ترکه سرش خاہ رو بردرش و مددید استان نزدی کش موزورو بگه.

دخطرش ميا هم ترکه هدس مزات فوری قدش رسوند و لی جلیو ساس پسرش خست فیلا اقدامی نکنه.

ميا چند روزی دل سزان پیشف در موند تا کورانین اتلا اشون فرکش کنه.

و بعد با اسرار جلیو سبشار قدش برگه هد.

هفتیگ دو و مبعاده زیتلا هم اوزت چندن خوب نبود.

جلیوز روز هارو نسبتن آرامو مسلد پوشه سرمیزاست.

و لی آمان از شبی تاریک کتار سارو با خدش بیدار میکنه.

جلیوز هر شب با فرید و حشت اصخب می پرد در هالی که خیز ارق بودو نفس نفس نفس مزات.

بمه زگر مشودن کشماش کابوز ها یمه رگالود سمتش هملمی کردن.

و هر سوب مسل فلزی گوداخته جوری بیتاخ چس بیدود که فقط چشماش میتون استقوم بیده.

مهم ترند اخدخی جلیوز باد از بیمار یه خودش مراجانش بودن و ناد همان موندن در منشون.

و لی فئلا خودش قریق ترازون بود که بیتون دسته که سیو بیگر.

پس همون اوهل بروی دو هفته تمام جلسات فردی و گروخ در منش رو تاتیلکات.

پر ایجلیوز کفتن مجر بموندن دسته ساختر از بچاش بود و بیگن موندن دسته ساختر از همه از آی گروخ در منش.

مدام لحسی رو تساور مکیارت کتوی گروخ بر بیماریش مگه و بات زیر بار افسو سو هیرت بچاش گروخ دفن میشه.

اونوز از جلس ریس هندرین اشه است بود که متبجه تسوی رو خودش توی آینی اتاخشت.

را افتد نزیق آینی بو بیخودش چش مدوخد.

کاری که هممون بیت با کنیم.

خود رو در آین دیدن نها.

...