فردو سیخانی، اسمت پنجو چهارم، تستان روستم و دیز مردم خارن.

دستانی که موسوم هست بیدستان کاموس کاشانی، الن هنوستمام نشوده، اما اون مجرعش که بخود کاموس ربتش دیگیالان تبیتن بپایان رسیده.

حالا سال اینکه روستم مخاتش کر کن آیا جنگ رتمام می کنن یا ادام مدن و پیش روی برائی پیدکر دنه پیران ویسه.

چوپیران هنش شب بدرید مال، نهاد از برچخ پیروزگا، تلاوی پر آکند برگر دداشت، چوزنگ درنگیش بندر گزاشت، پدید آمدن خنجر تابنا کبکر داری آغود شد روی خاک،

تبیر برامت زپر دسرائی برافتند گردان لشکر زجاگ، چونگو فتروستم بگیر دن کشان.

کجای نیامت زپیران نشان، ببایت شدن سوگیان رازم گاخ زهر سوفرست آد بی مر سپا.

بشد پیش رو بی جنشی ایر مرد بجای کجا بود داشت نبرد، جان دید پور گشت از خاصت برسون نشستی بیر آستی، پر آگند کشور پر از خاصت دید بخاکند رفن دی نابست دید.

ندیدن زندی کسی رابجاگ، زمین بود خارگاخ برد سرائی.

پس بیجن کم میر بینلاش کرتوران چباز ایداری، میمینه تورانیها همه فرار کردند،

ونگترم سریه با اجل دیر رفتند که خارگاخ خیمگا هنه هینه هیچ کدم رجام نکیردن،

تمامه جنج هاوه دلوازمه ابزاره همه رو بل کردن و فقط خودشون دیر رفتند.

بنز دیکر روستم رسید آگهی، کشود روی کشورز تورکان توهی،

زنابا کی خواب ایراونیان برا شوفت برسان شی رجیان،

زوان راب دو شنام بکشاد گفت، که کس را خرد نیست پامه اقز جوفت،

برین گوند اشمن میاند دکوه سپه چنگوریزت زمه هم گروه.

تلعی بگفتم که بیرون کنیت، در راق چن داشتها من کنیت،

شما سر بدا ساوی شخاب گا سپور دید داشمن بسی چید را.

تنعصان غم رنج بارا و رد چر رنجا و ری گنج بارا و رد.

چگوی که روزی تنعصان شبام زیتی ماری ایرا نه را سن شبام،

از ان پستو پیران گلباد را چه همان روی نه پول آدرا نه گا کن برین داشت پا لشکری.

تدر لشکر روستم از کشوری، اگر تاف دارید، جنگا و رید،

مرال زند سپست که بچنگا و رید.

...