«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۹۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

خراب باده‌ی لعل تو هوشيارانند

تو را صبا و مرا آب ديده شد غماز

و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند

ز زير زلف دوتا چون گذر کنی بنگر

که از يمين و يسارت چه سوگوارانند

گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببين

که از تطاول زلفت چه بی‌قرارانند

نصيب ماست بهشت ای خداشناس برو

که مستحق کرامت گناهکارانند

نه من بر آن گل عارض غزل سرايم و بس

که عندليب تو از هر طرف هزارانند

تو دستگير شو ای خضر پی‌خجسته که من

پياده می‌روم و همرهان سوارانند

بيا به ميکده و چهره ارغوانی کن

مرو به صومعه کانجا سياه‌کارانند

رقیب درگذر و بیش از این مکن نخوت

که ساکنان در دوست خاکسارانند

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد

که بستگان کمند تو رستگارانند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

Advertising Inquiries: https://redcircle.com/brands

Privacy & Opt-Out: https://redcircle.com/privacy