فردو سیخانی، اسمت سدون حوم، شروب داستان پادشاهیه از کندر.

بس مطرق با مرگی، دارا پادشاهی ایران، بیپایان رسید که در بستر مرگ،

بس کندر انسفارش رکر دبود، که دو خطر او بنام روشنک رو با اقد خدش در بیاره و خانبادی اولو در پناح بگیره.

از کندر هم بخاطر تسمی مش پر آئی ایدام ای دو وزیری کدارار کشت بودند در بین ایرانیان محبوبیتی پیدامی کنه و بر تخد مشنه.

حلس کندر مخاط پادشاهیت حظی خدش بر کلمروی ایران رو بی اتلای همی بازورگانی کشور برسونه.

نباشتند نامه بر کشوری بہر نام دار یه هر مهتری.

از از کندر فیل او سب بازورگ جهنگی رو با کین اجویان ستورگ بنازد بازورگان سالار فش.

دلی راون از پفکنه کینکش.

سویم مو بدا نامه هم چونین پر فروز شو پوز شو آفرین.

سر نامه از پالد شاوه که یان سوی کار داراون ایرانیان.

چا ان بر سرخامه یه چین بشوست سر نام بود آفرین از نخوست برند آو دگر کجه هان آفرید پس از آش کارن نهان آفرید.

دگیی تی پدید آمد از کافو نون.

چراونی بفرمان اودر نتشون.

سپیخری برنسان کبینی رو بان و دان اش بروبر خرد نالتاوان.

چا خانی همی چا را نالتاوان.

تاوان آودان آجزور آ مخان.

بواشت بفرمان او هر چاست همه بندگاونی مو باد شاوست.

از باد برنام داو را ندرود برند آو زی هر یکی بر فوزود.

چاز نیک نامی یفر هنگو داو دار درفتاو رکیتی مگرید آود بی روزیندر خام آمد مرال.

بسورندرون مو تام آمد مرال.

بی داو را ندی آفتاو ببولند کبار جاند داو را نجست هم گیزند.

مران شاو را دوشمن از خانبود.

...