فردو سیخانی اسمت سدششوم داستان پادشا رهی دارا

اسمت اقاب رونجاب بايا نرسید که داراب تبنی بيکه از پهران مهمل لشکره راشنوات شد ببال ستیه جسارت نشو جاتی که از خودش نشون داده بود دجنگ با روميان

از انترف مدونیم که راشنوات فرستاده بود دنباله زنگ آزور و خوده آزور که بیان و اون مخریه هم که ببالز ویدار آب در نوزادی بسته شد بود با خودشون بیارن تاب

اقلی فیین مهمه مایو حویت داراب مايا نشه هلا ادام ای دستان

چون از با ختر تیرشود رویمر ببشی دی با یه مشکن سپر همان پاسی از تیرش اف درگوز اشت هلا ای پرکند برگر دداشت اف پاس بان خاست چون زلزله همیشت چون آواز اشیر یله

چون زرن سپر برگر افتاف تاف تاف سرجنگ جو یا برامت زخاب ببستند گردان ایران میان

همی تاختند از پیه رومیان بش امشیر تیز آوطش فروخ تاد همشر هاشا نه میسوخ تا

زرومو زرومی برنگی ایخت گرد کس از بومو بر یا ات هرگز نکر

خروشی بزاری برامت زروم کبوگز آوش تندند درارام بوم

فکی سر پر از کین جهان تنگ شود روخ نام دارانش بی رنگ شود

فرستاد آمت براش نوالت که گداد گر سرن پیچت زداد شودندن که جنگی بود از جنگ سیر

سر بخت روم اندرارامت بزیر اگر باش خاهی تو فرمان کنیم بنه ویکی باز پیمان کنیم

پس جنگی کدر شبک قبلش که درگسمت قبل خندیم ببالسی تی رشادت حیدیار آب املم بنف ایرانی ختمام شوده بود

فردو سب این دیگ رسمان و جنگ رتمام کردن و کاری کردن تو لاش کر رومیان تغاز آی سول و آتش بس بده

فرستاد کیسر زهرگون چیز ابا بردها بدربسیار نیز

سب احبت پزیروف تزوان چبود زدی نار از گوهر نابسود و زن جای گه باز گشتن شاید

پسندید در آب باراش نوال

بمنزل بدن تغییران رسید کدر آب را اندرو خفت دید

زنگ گازر شو یا گوهر بهم شوده هرد از بیم خاری دوجم

از انکس کشن خاند از جای خیش بی از دن پنا هی در افتن دیش

چا دیدن زنو شو را راش نوال

زهرگونه پرسید کدن دیاد

...