فردو سیخانی، از مدسید ووم داستان نیرنگ کرسیبست،

العی سیاباش.

تستان نقسمتغاب لبونجار سیاباش شهری بنامه سیاباش گیرد رو بنامی کنه

ونشهر بسیار زیبای هست که پیران از ودیدن می کنه وغن مپو ته زیبای و از مدین شهر میشه

و تاری پیش رو همی بر پیش افراش زیاب.

افراش زیاب هم خیل خوش هر میشه برادر خودش کرسی وز رو دعوات می کنه بره بسن تین شهر و اونجا ادو احترام می کنه

و برهی مدتی مهمانه سیاباش باشه.

حلو ادو می دستان.

نگه کرسی وز نام دار سواران طوران گزیده هزار.

خونید سپا حندر آو ارد گیرد بشت شاود من تار سیاباش گیرد.

سیاباش چبشنید بسپایرد را پزیرش شداش تار زنان و سپا.

دیرفتن اد مریک دگر را کنار سیاباش بپورسیدش از شحریار.

بدیوان کشید دن دازن جای گا سیاباش بیراش جای سپای دگر روز کرسی وزامد پگا کخل ات بیار دو پیغام شاو.

سیاباش بدا خل ات شحریار نگه کردشد چون گولندر بحاو.

نشست از برباور یگام زن بزور گاون اداش کرش دن دن جمان.

حمشر برزن ببرزن بدو اینمود سوی کاخ بن هاو درون.

فریگی سرادید برتخ تار ات بیروز تار.

پرستار چندن بزررن کلا فریگی سبت هاوش در پیش کار.

فرود آما دستخد کردش نصار بپورسیدش از شحرو از شحریار.

دلو مقظ کرسیوز آمد بجوش درگه نترشد بدو این حوش.

بدل گفت سالی درگه بوگزراد سیاباش کرسی رابه کس نشمارت.

حمش پاد شاویست و حم تاجگا حمش جنجا هم بوم بر حم سپا.

...