۔ مدر بوپوری تنیریف برے پنجنائی روگر خیابان سردائی طوری جدی دفری

قوبی با پوری کمیگریف کاری فنجنعی رو برکیاوان فردعی توری جدی دی خری کبی بینجی وزنز دیدر رجلادا همکن و سعیل بیستری خرید یکی از کارفر مهیش سیر بیزل گزا فوری وییگ کت اجنز پشمش رتور بیودات. کاملن نوبود. انگاره هیش ورد اندرن اپوش دیودات. کارفرمه دیگر ایک جو اجوشن این نوگ ربوداد, که روزباد انرا بیگ مغازه این گروی بورد.

بریکن سو بھائمی حالودا مرتوب ماله دسامر,

تیلگرافی بیم از مندریف گدیم. سن تفرى ترکیدن.

یکشن بیسی بید از عرمیلسن.

با اشک با.

تچن روز با از دریفت تیلگراف کاری جل کم تزاره گزار زمان نداشتیم. مرد سمی رفتیم بخانه برمی گشتیم و بس سوات خیرمی شدیم. مدر تنگ رفداد در جب اشکو درشتی, ان رحر کجومی رف باکھود می بود, سرکار اداری پوص نوری خرید نان، گای سری میزیشان, ان ردر میوات وزیلی نورو چراو دو برمی خاند، اینگال مخص مطنیشه ود که لمهار دورو سخنده، یعیم که اندر ونمید یه ری اشتبه نا کرده. از مومی پورسید اگه الکی باشی چیییی شاید اشتی بایونو تو خونی ماند اختان شاید همومایدگن ایسی شایف فایلی ازا باید ازیدی جب بیریم اونو برای از اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اون اچم دانی مگا بایل ابن از اخری کفی پیادشون.

سورتش پر از چروک بود.

کتشال باری کهنو پاره بیتنداشت. سرش مونداشت. آرام باد دبقت وبکم رکه اصرام ای رفت. باین که برعی این له زبی تاب بودیم,

حالا بخیورا بعد از چهار سال مدیدیم

نمیدان از دنی باید چکار کنیم

بچه وقنیش اینشان بدایم.

بیترفش نده دیودیم حالا بخیورا بادست چهار سال مدیدیم نمیدان استیم باید چکار کنیم و چه وقنیش اینشان بیدهیم.

بیترتاش نده دیدیم. دستایمان رب باشادی برایش تکان ندنوکاری کتا و نسیم بکنیم

ایم بود که زمین رنگا کنیم.

بود رتاری کتنا داشتیم.

چراکی مردی که رو برویم آبود

پیدرم آن نبود

یک کاری بی بود

و ممانگفتیم، ام بابانیمس، امامادر سدائمان رو نشنیت، مارت چمیگانش رزانیگزاش رو بیمادنگ آکیر، باتیزانه غانش نشاشت و مارد را هوسکشیت. دو ام ایس فانون رو تشار میکر.

و نه هنوز نمیتا من از دیم مطمه مباشم که او پیدار منست. پدری که اشتب بیاد داشنیم زیبا و قریبون سری مطمین و بسر بولار رحمی رفت و همیش مخندید

مردی که از قترار کی و دیشود از پدر پنجاوش ایش سلامان خیلی پیر تربود. دمدان مستنویداشت، ویچ موی روی سرش نبود. باقتی درابوشاش بودیم، میتاوانستیم، استخنهای بدا راش رو از رو از روی پیروحن شهس کنیم. ام، دربرید تمام سالایک از مادور بود، حتق کلمن یه منا گفت. دربری اینلت داس گریش و این کچر آ همه اداندانها یاش بیختي هر فین نزات. خالابی دونیو بر گشتی مدیم. بکتی بارد خانشت خیدی آرام از اطامی بوطاقه دیگر رف. بسر ادر بر می داش بطالج بیگا میکن و باستر جایشان میکزاشت.

...