فردو سیخانی، اسمت حفتادی يکوم داستان پیغام حای افراسیاب وکه خوصر.

اسمت حقاب باش شره لشکره هم که خوصر و هم افراسیاب.

تمام شود و آخر ان اتفاغی امکی افتادی موتکه لشکره افراسیاب

بلخ رو ده جیهون گزر می کونه ومنوی واردخا که ایران میشه.

حالا ادام ای داستان.

چون اگا شود شهریا رجهان زگفتار بیدار کارا گیهان.

زتور کان از کارا فراسیاب که لشکره هواب ارد زینروی آب.

سپاوی زگیهون بدین سو کشید کشود ریگو سنگ از جهان نا پدید.

چو باشنیت خوصرو یالان رابخانت.

هم اگفتنی پیش ایشان براانت.

سپاوی زگ جنگا بران برگوزید بوزورگان ایران چونان چون سزید.

چشید بسی از جهان شورتال خبیاریه گستحمن نوزر ببالخ

اشکش پفرموود تحسویز زم برد لشکره پیلو جنجد درم.

بدن تا پسندر نایویت سپاوخ کند راوی شیران ایران تبالخ.

پس مقابلن داشتیم که گستح پسر نوزر بسامت بلخ فرستد بود الان گفتی.

اشکش رو هم فرستد بسویز زم.

زم هم اسمیق رویدر شهر مرف.

وزن پس یالان را همه برنشاند بزد کوصر روین و لشکر برااند.

همی را افت براویو هوش درنگ کتیزی پشیمانی ارد بجنگ.

سپا اخدار چندر بیابا رسید گراوزیدن سالزل اشکر بیدید سپاه رو سی راست خرازم بود.

همه ریگ نرم از در رازم بود.

بچپ بر تهستان و سنبار آب میان ریگو پیشندر افرسیاب.

...