تن ها یک رو آید و جدار که میگه هایده ماررم سال پنجو پنج تو بشهر نوع خنده.

نمی دن هم خوبه یا باد و لیگ چیز یک دیگهی جای ممالک حسلامی تکرار نشاد.

جمال ناسر داش تو بر داخلی سینمیزات. سینی سنگی نقیامتی بود. میگن ساک فدص بار جیلی که از اشتی داده انگار خاصت برامب.

برا ایساب تو تاریخ لازم همیگ جوزیات و گم. دستان میراف بلا و یک جا میخورد رو کفسی سینا و سدا ی ساتو لکتو کس سابی رو کنده بشین میداد.

بخشو گفت و هیت. که یهو پشت بندش سدای چکه یومت.

جمال سدار اشناخت. سفو و لکر دویت سمت بخشو. بخشو تو مواصری سیچیل دا زابت سوود پود.

هر زابتی همکاد دیو آلشی. یه ترفه نوار پر شده بود و پریده بود.

زابت فیلیب ستازه و مده بود و جمال داسموز ده سبورج شداده بود پاش اش خش میخورد.

جنگی بود ترفه نوار نهات تو زابت و دوکم افشار داد و گزاشت جلو دانه بخشو کنار مکروفون.

و برگه اشت سرجاش تو سف تو به ترین کیفیت بخشو دارتو لتاریخ رو زابت کنه.

غافل که شتاب کرده و بجای دوتت دکمه فراد یه کی شو فشار داده.

دکمه پلی. بخشو سداد داد تو سرش و خوند.

نوبت جنگ بسالار شهیدان آمت.

غافل ازن که زابت جمال دیگه سداد زابت مکنه.

میخات یکار دیگه بکنه. شده بوم بسایتی و هیداره بالحظیم فجار نازدی کم شه.

اولا نوار خالی بود و همین فرست داد که بخشو بخوند.

برد در خیمه شهن شه غریبان آمت.

همین که بخشو فرود امت که نفاز بگی رب رای بند بادی.

همین که ششاش از هواه پرشود تو سکوت ماز.

همه شبه یه راک و لخت و سداد ی نفاز.

یه هاید دو اقتها رده سشبولان شد که.

و اختیمیا یسداد یه پاوت از همه.

...