فردو سیخانی اسمت شستویقوم پایان داستان بیجانو منیجی

دستان اگر باستان از مطقاب اونجاب بایان رسید که روستم در لباس باز ارگان رفتبود

بدر انخاکه طوران با جا سازی کردن انگوش تاری خودش تار یک ازای

که بدست بیجان مراسته از تاریغ منیجه به بیجان اتلامیده که

امد برائی کمک و قرار میشکه منیجه اتشی روشان کنه تانیم اشب جای

چاہی بیجان رو پیدا کنن و بران کمکش حالا ادام ایدستان

تهمتن بی پشید رومی زره و رفکن دبند زره را گره بشد پیشه یز دان خرشی دما

بی آمد بدو که ارت پوشتو پنا همی گفت چشمب بدان کور باید بدن که رو بیجان مرا زور باید

بی گردن بفرمو تاهم چونین ببستاند بر گردگه بند کن

و رسپن حدان زین خدنگ همی جنگ رو تیز کردن چنگ

تهمتن بی روخشند بن هاود روی همی رفت پیشندرون را جو

اینجا منزور هم از کل می روخشنده همون آتشی که منیجه روشان کردتا را خرنشون بده

چا نامد بدن سنگ اکوان فرالز بدن چاہه اندو هگر مگداز

چونین گوف روستن بدن هافت گورد

که رویز زمین را بباید سپورد بباید شمارا کنون ساختن

سر چاہ هزن سنگ پرداختن

پیادش دندن سران سپاخ کهزن سنگ پرداخت منند چاہ

بسودند بسیار با سنگ چنگ شدن مندگ گردانا آسوده سنگ

پس سنگ اجشت کنی مخره هر چی که این هافت پهلوان بقن

اندو از جاش بردرا

چون از نام دارن بپالوود خی

که سنگ از سر چاہنن هافت پهی

...